Beste mensen

Bijna 9 jaar geleden kwam ik een bevlogen raadslid van GroenLinks tegen in de trein. Ze zochten nog een commissielid en of dat niet iets voor mij was. Na enige bedenktijd besloot ik een brief te schrijven met mijn motivatie: ik citeer: graag wil ik me weer actief inzetten voor de maatschappij. Niet zoals in de jaren 70 en 80 met actie voeren en protest maar op een meer rustige wijze in het belang van de stad. Nou dat heb ik inmiddels ruim 8 jaar gedaan.

In het begin zeker niet rustig maar de afgelopen paar jaar steeds minder zichtbaar vooral ook omdat het op het dossier zorg vaak moeilijk was de controlerende rol te pakken zonder daarmee het vertrouwen in de wijkteams ter discussie te stellen. Ik hoop, dat mijn initiatief, om eens zonder de wethouder, met elkaar als raadsleden te reflecteren op de invulling van die rol, ook in de nieuwe Raad weerklank zal vinden.

In mijn eerste raadsperiode heb ik me vooral bezig gehouden met sociale zaken. We hebben de id banen gered, de bezuinigingen op t armoedebeleid deels teruggedraaid en de voorzieningen voor armen en werkende armen zoveel mogelijk in stand gehouden.

In de tweede periode heb ik me meer met zorg bezig gehouden. Het wijkgericht werken heb ik toegejuicht maar over de marktwerking die tegelijkertijd z’n intrede deed ben ik sceptisch. Veel zorgen heb ik me samen met de fractie gemaakt over de bezuinigingen op het opbouwwerk. Met de evaluatie van het wijkgericht werken is dit dan ook wat mij betreft een belangrijk aandachtspunt.

Maar ai voordat ik verval in allerlei tips en over mijn graf ga meeregeren wil ik mijn fantastische fractie, mijn lieve familie en vrienden, de collega’s van de raad, de ambtenaren de mensen in Arnhem en het college bedanken voor het feit dat ik deze eervolle taak als raadslid 8jaar lang heb mogen uitvoeren.

Na deze korte politieke beschouwing nu een beschouwing van een hele andere orde. Dit mooie gedicht van Toon Telligen verwoord voor mij het gevoel waarmee ik afscheid van jullie neem:

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden
Mijn schouders ophalen
En weggaan?
Zal ik de deur zoeken,
En als er geen deur is: zal ik een deur maken,
Hem voorzichtig opendoen
En weggaan-met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?
Zal ik blijven?

Nee ik blijf niet. Dankjewel allemaal.